Deze serie gaat over bijzondere cq zeldzame druivenrassen. Meestal betreft het dan eeuwenoude, bijna in de vergetelheid geraakte lokale rassen. Maar vandaag wil ik graag de aandacht vestigen op een totaal andere categorie: de “moderne” gekruiste rassen, met als voorbeeld Bacchus.
De naam is natuurlijk zeer toepasselijk gekozen; Bacchus: de god van de wijn!
Nieuwe kruisingen worden altijd met een bepaalde reden gemaakt; het gebeurt in alle takken van de “gedomesticeerde flora en fauna”. Het is meestal een poging om de natuur in de richting te dwingen om de goede eigenschappen van de ene ouder te combineren met die van de andere ouder . Dat kan in het geval van wijndruiven gaan om de smaak, de opbrengst per hectare, (on)gevoeligheid voor ziektes, snellere rijping etc.
Bacchus is ontstaan in 1933 in de Geilweilerhof te Siebeldingen Duitsland, doordat dr.Peter Morio een kruising Riesling-Sylvaner kruiste met de Müller Thürgau (zelf weer een kruising van Riesling en Chasselas). Het resultaat was een ras, dat vroeger rijpte dan de Riesling, dus geschikt was om te planten op plekken, waar de Riesling niet tot rijping kan komen. Daarnaast leverde de Bacchus grote opbrengsten, met een behoorlijk suikergehalte. Het ras werd in 1972 officieel toegelaten en mocht zich vrij snel in een grote populariteit verheugen door genoemde eigenschappen, met name in landen als Engeland, Nederland en Belgie en Duitsland.
Daar kwam nog bij, dat Bacchus een overweldigende neus heeft, te vergelijken met de Sauvignon blanc, maar niet zo hoog in de zuren als deze. Vlierbloesem, peer en allerlei exotisch fruit komen bij je op, als je een mooi gemaakte Bacchus proeft. Het resultaat was, dat er snel meer dan 3500 hectare Bacchus in Duitsland alleen al was aangeplant.
Maar zoals zo vaak het geval, de natuur laat zich niet zo gemakkelijk dwingen en dus bleek ook dit niet allemaal rozengeur en manenschijn: als Bacchus niet volledig rijpt (te weinig zon krijgt) komen ook de suikers niet en is het dus helemaal niets. Als hij te goed rijpt kreeg men grote hoeveelheden suikerrijke en heerlijk geurende wijn, maar met een veel te laag zuurgehalte om nog van een mooie balans te kunnen spreken en dit deed ook de(Trocken-Beeren-)Auslese-versies geen goed. Deze waren veel te lomp en zwaar. Ook hier bleek te gelden: meer is niet altijd beter!! Daar kwam bij, dat hij niet tegen een al te grote blootstelling aan de zon kan; als je niet oppast verbranden de druiven aan de struik!! Ook bij Bacchus kun je slechts met veel inspanning , kennis en kunde een mooi resultaat behalen.
Wat resteert is op dit moment nog een areaal van ongeveer 2000ha en dat wordt steeds minder. Er zijn een aantal wijnboeren, die inmiddels Bacchus op de juiste waarde weten te schatten en hier veel energie in willen steken: sterke opbrengstreductie, goed bladermanagment, de juiste plekjes en het juiste oogstmoment kunnen voor een erg verleidelijke , aromatische en toch enigszins frisse wijn zorgen, die het erg goed doet als aperitief of bij oosterse gerechten. Zoals de Bacchus van Jurgen Hofmann uit het Taubertal. Eigenlijk is ook hier al sprake van een revival van een ras dat een beetje in de vergetelheid dreigde te raken….
stillsparkling 