38. Over wijn die naar druiven smaakt.

Laat ik dit bericht eerst beginnen met u het allerbeste voor 2016 te wensen, dan trap ik daarna die schijnbaar open deur in!

U kent dat toch wel, die mooie, al dan niet ingewikkelde beschrijvingen over wat je allemaal wel niet aan een bepaalde wijn kunt ruiken?
Van alles zie je langs komen, maar zelden: druiven. Als je daar wat dieper over nadenkt is dat toch eigenlijk best vreemd. Er is echter een uitzondering:
de muscat.
“Ha!” zult u misschien denken, “die ken ik wel, daar heb ik wel eens van gehoord”. Dat kan, maar dat gaan we iets uitdiepen.

Vlnr:Gewurztraminer, Pinot gris, Pinot noir, Chasselas rouge, Chasselas, Riesling, Sylvaner, Pinot blanc en op de onderste rij Muscat rouge apg, Ottonel en blanc apg

De oudste muscat is de Muscat blanc à petits grains, welke naam aangehouden wordt, omdat de druif enerzijds het meest is aangeplant in Frankrijk en anderzijds omdat de definitieve oorsprong nog niet onomstotelijk vast staat. Uit oude geschriften en de genetische verwantschap met veel bestaande Griekse varianten meent men een Griekse afkomst te moeten afleiden. Maar het feit dat vrijwel alle bestaande afstammelingen in Italië hun oorsprong vinden zou op een Italiaanse oorsprong kunnen wijzen.  De druif is in verschillende landen natuurlijk onder zijn lokale naam bekend, zoals Moscato bianco(I), Gelber Muskateller (O en D) of Moscatel (Esp.). Het feit dat er ook nog kleur-varianten van wit tot rood bestaan, maakt de lijst synoniemen schier eindeloos. De bekendste afstammelingen zijn Muscat d’Alexandrie (waarover later meer) , Aleatico en de Moscato’s Giallo, rosa del Trentino en di Scanzo.

De Muscat bapg heeft , niet verrassend, kleine druiven in compacte trossen en heeft een duidelijk herkenbare geur, welke waarschijnlijk ook voor de naam gezorgd heeft, vanwege de gelijkenis met de geur van muskus. Middels analyses zijn er behoorlijke concentraties stoffen gevonden die ook in lelietjes van dalen en rozen voorkomen. En de wijn die er van gemaakt wordt doet ons het meest van alle wijnen aan druiven denken in geur en smaak. Deze Muscat is de meest geliefde, ondanks het feit dat hij helemaal niet gemakkelijk is in de wijngaard en ook het maken van een mooie droge wijn een uitdaging is. Maar hij kan erg goed tegen droogte en een paar druppeltjes bijgemengd in een (te) neutraal smakende wijn haalt deze vaak heel mooi op. Bekende wijnen van deze varieteit zijn de Muscat de Beaume-de-Venise, Frontignan, Lunel , du Cape Corse en Clairette de Die in Frankrijk en Moscato d’Asti en vele passito’s uit Italië en (Gelber) Muskateller uit Duitsland en vooral Oostenrijk.

Ondermeer de meeste Moscatel uit Spanje en Portugal, Zuid-Amerika, een deel van de Muscat de Rivesaltes en de Zibibbo uit Sicilië zijn synoniemen van Muscat d’Alexandrie , een kruising van Muscat bapg met Axina de tres bias. De laatste is een oud ras van tafeldruiven, bekend om zijn enorme omvang en opbrengsten. Deze eigenschappen zijn vererfd naar de Muscat d’A. De druif is dan ook zowel als tafeldruif,  om wijn van te maken, of voor de rozijnenproductie geschikt. Het uitgesproken aromatische karakter komt dan weer van zijn andere ouder, de Muscat bapg.

Een derde bekende “muscat” is de Muscat Ottonel, hoewel deze slechts zeer in de verte afstamt van de Muscat bapg. Maar doordat hij enige gelijkenis in de aroma’s vertoont, makkelijker te bewerken is , een grotere opbrengst geeft en iets beter geschikt is voor wat koelere streken heeft hij de Muscat bapg voor een groot deel vervangen in de Elzas en wordt hij veel gebruikt in o.a. de vroegere Oostblok-landen en het oosten van Oostenrijk.

Chassels rouge, gewurztraminer, pinot gris, pinot noir, Riesling, Pinot blanc, Sylvaner, Chasselas en op de onderste rij: Muscat rose apg, Muscat ottonel en muscat blanc apg

Hoewel de meeste bekende muscat-wijnen zoet tot zeer zoet zijn, zijn er tegenwoordig ook een aantal droge varianten, waarvan de Elzasser misschien wel de bekendste is. Tijdens een van mijn TV-optredens (vanaf min.21.30) liet ik de Dry Muscat van Cantina die Venosa zien als alternatief bij een oosterse maaltijd, waar je eigenlijk normaal een zoete variant zou verwachten. Deze droge variant is ook uitermate geschikt als aperitief, bij schaaldieren en pittige mediterane schotels! De zoete varianten zijn natuurlijk erg mooi bij blauwe kazen, desserts of foie gras.

Zoals gebruikelijk kunt u de genoemde wijnen nu met enige korting aanschaffen. Klik hier voor de aanbieding.

 

 

 

37. Over paradoxen gesproken…….

Voor mijn 5e TV-optreden (v.a.min.19.30) ter ere van Sinterklaas werd er kip met speculaas , rode kool en pommes gratins gemaakt. Een hele uitdaging voor de wijn, want daarvan mag je verwachten dat hij aansluit bij het zuur en zoet in de rode kool, met de kruidigheid van de speculaas om weet te gaan en dan ook nog bij de room, knoflook en kaas van het aardappelgerecht stand houdt!

Traditioneel denk je aan een duitse spätburgunder (pinot noir) of iets dergelijks en voor de liefhebbers van wit is er dan de Blanc de Pinot Noir van Querbach, het beste van beide werelden. Voor wie deze wijn nog niet kent: proberen!
Maar nu het hier zo specifiek ook nog over Sinterklaas ging, dacht ik aan een heel andere wijn: Prieto Picudo van Leyenda del Paramo. Deze druif komt vrijwel uitsluitend voor in de streek ten zuiden van Leon in Spanje. Landklimaat: ’s zomers heet en droog dus. Paradoxaal genoeg is dit een druif die slecht tegen droogte kan en nogal gevoelig is voor zonnebrand. Daarom werd hij traditioneel zo’n beetje op de grond gehouden, om de hete droge wind van het landklimaat hier te ontwijken. Leyenda del Paramo heeft nog enkele van de weinig resterende oude aanplanten in cultuur en beschikt dus over oude druivenstokken, die voor een extra complexiteit zorgen. Deze manier van aanplanten zorgt er voor dat de opbrengst per hectare sterk achterblijft bij wat normaal in de wijnbouw wordt gehaald. Hier oogst men minder dan 1000kg per hectare!

Prieto picudo is een kleine druif met een vrij dunne schil en een typische , enigszins ovale vorm.
Rosé wijnen gemaakt van Prieto Picudo hebben fruitige aroma’s van aardbeien en frambozen en zelfs wat citrus en perzik. De rode wijnen hebben meestal een diepintense paarse kleur, mooie tannines en een frisse zuurgraad met aroma’s van zwart fruit. In de mond smaken van bramen en zoethout. De betere exemplaren lenen zich ook voor enige houtlagering; El Aprendiz heeft 3maanden op hout gerijpt.

36. Niet alles is wat het lijkt….

In Süd-Tirol (Alto Adige) en Trentino is er een wijn gemaakt van druiven die men Schiava noemt in het italiaans. Ze hebben ook allemaal een duitse naam, maar die varieert: Grauvernatsch, Vernatsch en Edelvernatsch. Ik verkeerde in de veronderstelling, en zo had ik het van de wijnmakers ook begrepen, dat het hier om lokale varianten in naamgeving ging en de subtiele verschillen in smaak door het terroir te verklaren waren. Maar nu ik wat dieper er in duik voor dit artikel blijkt dat het wel degelijk over iets grotere verschillen gaat.

Eerst iets over de herkomst van de naam: Vernatsch zou stammen van het latijnse woord vernaculus, dat inheems of geboren betekent. Schiava van het latijnse sclavus, slaaf, wat dan weer zou slaan op de manier van aanplanten en dus niet duidt op een afstamming uit Slavonie, wat ook wel eens gesuggereerd wordt. Ook de theorie dat de druif zijn oorsprong heeft in Georgie en Armenie kan niet met DNA-onderzoek worden bevestigd. De naam waaronder de druif in Duitsland bekend is is Trollinger wat een verbastering is van Tyrolinger, stammend uit Tyrol. De oorsprong in Noord-Italie is wel de meest voor de hand liggende.

Er zijn 4 Schiava-soorten: gentile, grossa, grigia en lombardo. Deze blijken genetisch toch nog redelijk van elkaar te verschillen.
⇒Gentile of Edelvernatsch: kleine druiven uit Süd Tirol leveren een geurige, fruitige wijn met weinig tannine en een milde zuurgraad met hints van viooltjes en amandel.
⇒Grigia of Grauvernatsch: iets grotere en donkerdere druiven die een zelfde soort wijn levert als de Edelvernatsch, met misschien iets meer tannines en kleur. De naam komt van de grijzige waas die over de plantendelen hangt.
⇒Grossa of (Gross)Vernatsch (en de duitse Trollinger) is de meest voorkomende soort(o.a.ook in Lombardije, Valtellina, Duitsland en Japan). Zoals de naam al suggereert zijn de druiven en trossen een stuk groter en ze worden ook wel als tafeldruif gebruikt. De wijn lijkt sterk op die van de andere soorten.
⇒Lombardo. Deze soort stamt uit Lombardije en staat genetisch het verst van de anderen.De wijn wordt meestal gebruikt in blends met andere soorten.

Zoals gezegd komt de wijn van deze druiven vooral uit Lombardije, Süd-Tirol en Trentino. Hij is ook voor 85-90% naast Pinot noir en Lagrein, vertegenwoordigd in o.a.de Meraner, Bozener Leiten , Sankt Magdalener en Kalterer See.

De wijnen worden vooral door de lokale bevolking in de zomer gedronken, licht gekoeld. Aanbevolen bij antipasti, vleeswaren en de Italianen drinken hem vanwege zijn geringe en zachte tannines en milde alcohol- en zuurgraad ook wel bij vis. Dat zie je mij dus ook adviseren in mijn 4e TV-optreden (vanaf min.30)

Over de Arneis heb ik al eerder geschreven: dat verhaal vindt u hier.

35. Moet het wel kurk zijn?

In mijn 3e TV-optreden (vanaf minuut 27.5) zie je mij stuntelen met de gepatenteerde kroonkurk van Peter Querbach. Peter was het geklaag over “Korkgeschmack” in zijn wijnen zo beu, dat hij op zoek ging naar alternatieve sluitingen. In die tijd (jaren 90) was de schroefdop nog niet voldoende ontwikkeld, de glassluiting te duur en ook geperste of plastic kurken voor Peter niet acceptabel. Het idee kwam waarschijnlijk uit de champagne en sektmakerij: de flessen worden daar ook tijdens de 2e gisting met een kroonkurk afgesloten. Nu heeft een gewone kroonkurk, zoals we die allemaal kennen van het bierflesje, 2 nadelen.

Ten eerste de “inlay”, het plasticje aan de binnenkant. Bij een bierflesje is deze van PVC, maar dat geeft op termijn smaak af aan de wijn, dus maakte Peter dit van PE, een inerte kunststof die geen smaak afgeeft. Ten tweede het materiaal van de kroonkurk zelf. Bij een gewoon flesje is dit van ijzer; het roest ook als het buiten heeft gestaan en natgeregend is. Maar Peter maakt zijn kurk van roestvrij staal. Bijkomend voordeel: RVS is zachter en buigt dus iets terug na opening. Hierdoor is hij weer te gebruiken om de fles weer af te sluiten!

Verder doet Peter aan “Spontangärung”, de natuurlijke gisten die op de druiven zitten verzorgen de gisting. Hij grijpt hier totaal niet in en laat dit proces bijna een jaar lopen. Het resultaat is een wijn met veel meer complexiteit en nuances en een lange levensduur. Smaken en aroma’s komen namelijk voor een niet onbelangrijk deel van de gistcultuur en de van nature aanwezige gisten zijn wat diverser dan de moderne “fabrieksculturen”.
Het enige nadeel is dat je niet precies weet wat er gebeurt en dat natuurlijke gisten iets minder sterk kunnen zijn dan de gekweekte. De gisting zal dan mogelijk stoppen, voordat alle suikers in alcohol zijn omgezet. Dat is voor Riesling echter geen ramp, die heeft iets restsuiker nodig tegenover zijn hoge zuurgraad en bovendien horen extreme alcoholgehaltes niet bij deze wijnen. De door de gisten geproduceerde zwavelverbindingen zorgen vervolgens voor een lange houdbaarheid, zonder dat Peter er zwavel aan toe hoeft te voegen. Het gevaar van oxidatie is ook door zijn kroonkurk sterk gereduceerd. Jammer, dat veel mensen de ratio van dit geheel niet zien… Eigenlijk is het geniaal, zoals ook Querbach’s wijnen!

Het bewijs voor dit alles kunt u terugzien in de wijnen uit ons assortiment: 2011 is het jongste dat ik in huis heb en het advies van Peter is om deze nog niet te drinken. U treft dus bij ons Rieslings van 2000 tot 2010 in de verkoop!

Op TV gingen we uiteindelijk voor de Lagrein. Hier schreef ik reeds over in blog 26.

 

Waar komt de Sint eigenlijk vandaan….

Daar moest ik aan denken, omdat laatst die vraag weer boven kwam: komt hij uit Spanje of uit Turkije?

Enfin, ik kom hierop, omdat ik het in het kader van bijzondere druivenrassen met u over de St.Laurent wil hebben. En dat komt weer, omdat ik hem afgelopen zaterdag heb geadviseerd bij de pasta met ragu in het tv-programma “Bij ons aan tafel”

Ook met de St. Laurent is namelijk een zelfde soort discussie over de herkomst van de druif. Jarenlang waren oude geschriften en mondeling overgeleverde verhalen de enige bronnen om uit te putten en menig verhaal is zo een eigen leven gaan leiden. De Saint Laurent zou uit de Elzas stammen en nauw verwant zijn aan de pinot noir. Hij zou via Duitsland in Oostenrijk terecht gekomen zijn. Op vele websites treft u dit verhaal aan. Een andere theorie verwijst weer naar een andere franse herkomst uit een dorpje dat Saint Laurent heet. Maar Jancis Robinson, Julia Harding en vooral de zwitser José Vouillamoz hebben voor hun standaardwerk over druivenrassen ook geput uit DNA-onderzoek en concluderen op basis daarvan, dat de druif hoogstwaarschijnlijk Sankt Laurent moet heten , uit Oostenrijk stamt en ondanks zijn smaakovereenkomsten genetisch helemaal niet zo verwant is aan de pinot noir….  Ook over de naamgeving is onduidelijkheid; de meest bekende veronderstelling heeft te maken met de naamdag van de heilige Laurentius, de schutspatroon van de koks, op 10 augustus. Rond die dag begint namelijk de rijping van de druiven.

St.Laurent is een middelvroeg rijpend ras, dat goed tegen de winterse vorst kan, maar wel kwetsbaar bij verlate vorst in het voorjaar, omdat hij al vroeg bloeit. En ook regen aan het eind van het seizoen is iets wat de wijnboer liever niet heeft.

De druif is aangeplant in Duitsland, waar hij een ware revival meemaakt (een kleine 700ha), Oostenrijk (ruim 800), ten oosten en zuiden van Wenen, maar vooral in Slowakije en Tschechie (ieder zo’n 1500ha) waar het de meest voorkomende rode druif is.

St.Laurent levert over het algemeen wijnen die aromatisch, vol van kleur en smaak zijn, maar ook goed van structuur, fijne tannines en een frisse morellensmaak, wat aan een krachtige pinot noir doet denken. De betere kwaliteiten lenen zich ook voor enige houtrijping.

Ik adviseerde bij de ragu de St.Laurent van Paul Lehrner uit Mittelburgenland. Maar in ons assortiment hebben we diverse St.Laurent-wijnen, waaronder bijvoorbeeld ook nog de biologisch gemaakte “Rosengarten” van Mariel (blend met Pinot noir), Laurenz van Müller en de Exklusiv en Reserve van Gisperg. Vooral die laatste heeft indruk op mij gemaakt toen ik zeker een kwartier lang heb zitten nagenieten van het lege glas(!). Ik kan u dit zeker aanbevelen, ruiken aan het glas , even nadat u het hebt leeggedronken. Er gaat een nieuwe wereld voor u open….

 

33. Truffelseizoen en tv

 

Luca Maroni en Ad Wijne

Vorige week was ik op uitnodiging bij de officiele opening van de nieuwe wijnkelder van Montalbera. Deze werd voorafgegaan door een proeverij van al hun wijnen, begeleid door Luca Maroni, de bekendste wijnrecensent van Italië. Luca is erg enthousiast over het werk van dit bedrijf, dat zich ten doel stelt de zeldzame druif Ruchè meer bekendheid te geven.(zie ook de blog van januari 2013) En natuurlijk wou hij graag met mij op de foto.

De nieuwe oogst Arneis bij Costa, aan het eind van de vergisting.

We bleven nog even in Piemonte en bezochten Alessandro Costa. Deze was weer erg in zijn nopjes: de oogst 2015 was prima en zijn Roero “Gepin” heeft voor de 2e keer op rij drie rode glaasjes in de Gambero rosso behaald. De beste van de klas dus!
Het nevelige najaar in Piemonte is ook het seizoen van de witte truffel. Kostelijk en kostbaar spul!

Zwarte truffel : 900euro/kg

Witte truffel op de markt in Alba: 3000euro/kg!

Dat kwam overigens goed uit, want de week daarop waren de eerste opnames voor het TV-programma “Bij Ons aan tafel”, waar  voor ik ben benaderd om wijnadviezen te geven bij de gerechten die chefkok Walter Muis iedere uitzending bereidt. Zaterdag 7 november was de eerste uitzending die je hier terug kunt zien (vanaf minuut 32 ben ik in beeld) en vervolgens elke zaterdag om 17.30uur.Herhalingen op zondag 9.30 dinsdag en woensdagochtend 10.30 en maandag en dinsdagavond 17.30uur. Walter kookte pompoen-aardappelpuree met knoflook en rozemarijn met een kalfsgehaktbal en truffel. Een hele uitdaging voor de wijnadviseur!

Maar gewapend met suggesties uit Piemonte die varieerden van “shoot the chef” tot Barbera en champagne, kwamen we tot de keuze Borghetta, Lugana riserva van Avanzi, een houtgelagerde wijn gemaakt van de Turbiana-druif van de oevers van het Gardameer. Zijn zachtheid laat de truffel in zijn waarde, zonder direct weggevaagd te worden en zijn frisheid biedt mooi tegenwicht voor het zoet-zalvende van de puree. Maar na de uitzending probeerden we toch nog even de Nebbiolo d’Alba van Costa  en dat was bij nader inzien een nog mooiere combinatie. Wijn en gerecht haalden allerlei extra dingen bij elkaar naar boven, het ideale plaatje bij een wijn-spijs combinatie.

De herfst mag dan koud en donker aanvoelen, maar voor de wijn is het misschien wel het lekkerste seizoen…!
Smakelijk.

 

30. Een lastig kereltje…

Deze keer  wil ik u graag vertellen over de Arneis, een druivensoort uit Piemonte, waar in het dialect arneis staat voor een lastig, eigenzinnig persoon(“kleine lastpak”); een kenschets die ook wel op deze druif van toepassing is.

De eerste keer dat de naam opduikt is al in de 15e eeuw, in de regio die we nu kennen als Roero, bij een plaatsje dat Ranaysii, Bric Renesio of Reynesium heette. De vraag is of de druif naar de plaats of het plaatsje naar de druif is vernoemd. De kwaliteiten van de druif werden ook in de 17e eeuw al gezien door de vermouth-producenten uit die tijd.
De druif is nogal lastig te verzorgen en de verbastering van de naam in de loop der tijden lag dan ook voor de hand.
Regionaal wordt hij ook wel Nebbiolo Bianco genoemd. Dit heeft meerdere achtergronden.

De Arneis werd namelijk vaak aangeplant rondom een perceel Nebbiolo , omdat ze veel aantrekkelijker waren voor vogels en insecten, die daardoor dus  de veel kostbaarder nebbiolo-druiven met rust lieten. Bovendien werd de Arneis voor een klein gedeelte bijgemengd in de Barolo en andere nebbiolo-wijnen om de harde tannines iets te verzachten.

De noodzaak hiertoe werd echter steeds minder door de ontwikkelingen in de wijnbouw en te samen met zijn lastige karakter betekende dit in de jaren 70 van de vorige eeuw bijna de totale verdwijning van de Arneis. Een klein aantal wijnboeren met liefde voor de druif uit historisch en traditioneel besef enerzijds en uit experimentele drang anderzijds ging met de druif als witte wijn aan de slag. (Een anekdote verhaalt dat ene Alfredo Currado in de literatuur had gezien dat Arneis vroeger hoog aangeschreven stond en liet de plaatselijke pastoor vanaf de kansel tijdens de zondagsmis melden, dat hij van iedereen de Arneisdruiven wilde kopen. Karrenvrachten werden aangevoerd en per ongeluk ontstond een mooie droge witte wijn.)  Er werden droge en zoete wijnen van gemaakt al dan niet met houtlagering en met wisselend succes. Maar waarschijnlijk is het vooral de flink groeiende vraag naar droge witte wijnen die in de 80-er jaren begon die bijgedragen heeft aan de revival van de Arneis. Door zijn eigenzinnige karakter is hij ook weer eens iets geheel anders dan de immens populaire sauvignon blanc en chardonnay.

Want droog gevinifieerd is hij toch inmiddels het bekendst en geworden tot een van de belangrijkere Italiaanse droge witte wijnen. Door zijn lage opbrengst zijn de wijnen over het algemeen wel vol en geurig, maar een gebrek aan zuren dreigt al snel; dat zijn dus al een aantal zaken , naast gemakkelijk oxideren, gevoeligheid voor meeldauw en sterke neiging tot woekeren, die hem wat lastig te hanteren maken. De experimenten uit de 70-er jaren toonden ook aan, dat hij de mooiste aroma’s en geuren gaf, wanneer hij op een zandige bodem werd aangeplant, zoals in Roero. In 1989 verkreeg hij de DOC-status en in 2006 zelfs de DOCG. Buiten Piemonte kom je hem slechts op hele kleine schaal tegen in Australië, Nieuw-Zeeland en Californië.

Peren, appels,meloen, perziken en abrikozen, amandel en kruiden als anijs, munt ,kamille, vanille en dille worden genoemd bij de omschrijving van
Traditioneel wordt hij gedronken bij lichte pastagerechten, risotto en andere rijstgerechten, hij gaat ook heel goed bij witte vis en zelfs vitello tonato. Maar mijn persoonlijke “ontdekking” is, dat hij een uitstekende begeleider is van asperges( kan nog net..!). Het ene witte goud met het andere dus!  Vermijd kazen en sterk gekruide gerechten.
Wij hebben een drietal Arneis-wijnen in het assortiment, varierend van droog tot heel droog!
Klik hier voor de aanbieding van deze wijnen.

28. Neuburger, een druif met een monument…!

Volgens de legende zijn enkele stronken Neuburger in 1850 door 2 vissers uit de Donau gevist en op de oever geplant. Neuburger heeft de neiging snel en weelderig te tieren en binnen enkele jaren konden er al druiven geoogst worden en de eerste wijn gemaakt.
Door zijn niet al te hoge zuurgraad stak hij destijds aangenaam af tegen de toen in productie zijnde druivensoorten en verbreidde zich dus snel in de omgeving. De naam zou komen van het feit dat hij het op de helling met daarop een ruine , in de volksmond “Burg”genaamd, aardig deed. Neuburger kan op erg arme grond goed tot zijn recht komen.

Al snel was Neuburger dus een belangrijke druif in Oostenrijk en in 1935 werd er bij Arnsdorf een monument opgericht, met daaronder een kelder om van alle jaargangen enige flessen te bewaren en elke 10 jaar de ontwikkeling te kunnen volgen. In de oorlog werd echter het monument door de Duitsers opgeblazen en alle wijn opgedronken!
In 1983 kwam er een nieuw monument, dat in 1999  door het huidige monument werd vervangen.

Het steeds verbeteren van de techniek leidt echter bij de Neuburger niet tot een soort tweede leven, zoals bij de meeste door mij beschreven soorten, maar eerder tot het omgekeerde. Hij groeit in dezelfde streken als de Grüner Veltliner en diens populariteit op dit moment heeft de Neuburger al meer dan de helft van het aangeplante areaal doen verliezen. Zijn gevoeligheid voor vorst en bepaalde ziektes en de steeds wisselende opbrengsten helpen daar ook aan mee. En ook in de kelder wordt het uiterste van de wijnboer gevraagd.
DNA- onderzoek heeft uitgewezen dat de Neuburger afstamt van de Roter Veltliner en Sylvaner en is daarmee familie van de Fruhroter Veltliner, Rotgipfler en Zierfandler.
Neuburger is ook bekend onder de synonymen Brubler, Brugler, Feher Neuburger, Feher Neuburgi, Feher Neuburgi Ujvari, Neiburger, Neuburg, Neuburger Alb, Neuburger Blanc, Neuburger Weisser, Neuburgi, Neuburgske, Neuburske, Neue Rebe, Neugurger Bijeli, Nojburger, Novogradski, Ujvari, Weisser Neuburger

De wisselende opbrengsten leveren ook meer of minder vol smakende wijnen op. Hij moet het toch meest van zijn subtiliteit hebben: een fijn, filigraan aroma, niet te veel zuur, maar toch fris en redelijk vol. Jong overheerst het bloemig, kruidige, later ontwikkelen zich nootachtige aroma’s.  De geur en smaak zijn redelijk neutraal, zoals bij Sylvaner het geval is, maar de wijn is voller en krachtiger, doet eerder aan pinot blanc denken.  Hij is prima als koele zomerwijn, maar gaat ook goed met kaas, charcuterie, vis en asperges. Als er botrytis is opgetreden (en dat kan heel gemakkelijk door de dichtgepakte trossen) kan er ook een mooie edelzoete wijn van worden gemaakt, al dan niet met andere druivensoorten gemengd.

Het zijn wijnboeren zoals Johan Gisperg die vinden dat het erfgoed in stand moet worden gehouden, die moeten zorgen dat de Neuburger niet totaal verdwijnt. Zoals Hubrecht Duijker anderhalf jaar geleden in zijn recensie in het FD over Gispergs’ Neuburger ook al concludeerde: “Neuburger moet blijven!!” (En niet alleen als monument….)